На 16 години бев среќна средношколка од Југоисточна Азија, учев и играв крикет со другарите и со сестра ми.
Тогаш еден ден дојде роднина од Австралија. Таа зборуваше тивко и нежно, ме погали и ме праша дали да ме фотографира за да му ги покаже сликите на синот, дома. Јас наскоро дознав дека сакаа да ме омажат за него
“Не сакам да се мажам,” плачев: “Сакам да останам дома, да учам и да станам докторка.”
На мама, исто така, не ѝ се допаднала идејата. Синот беше двапати повозрасен од мене и веќе беше во брак.
Другите членови на семејството дојдоа да ме видат и на крајот мајка ми не можеше да ги одбие. Таа е вдовица и имала дијабетес. Едноставно, не можеше да им се спротивстави на сите и да го посрамоти семејството.
Бев преплашена. “Не грижи се. Тоа нема да се случи уште неколку години”, ми вети мајка ми.
Се испишав од училиштето, со ветување дека можам да го продолжам своето образование во Австралија и ми беше речено да го научам домаќинството. Исто така, ми беше речено да се допишувам со вереникот.
Сè ми се случувало наскоро потоа. Мојата виза е одобрена и со 17 години отпатував во Сиднеј да се омажам.
Јас сѐ уште имам слики од свадбата. На секоја тажно гледам во подот. Не можев да погледнам во својот сопруг.
Свекрва ми ми кажа да ги спакувам подароците за мојето ново семејство. Таа ми вети дека ќе ми купи нова облека.
Продолжува на страна 2
